niczym szaleniec... z tysiącem osobowości... nie posługujący się żadną z nich, żadnej z nich nie akceptujący... nie znający blasku dziwnie jaskrawych oczu... świdrujących go każdego ranka inną intensywnością szarych odczuć postaci wczorajszej... nie znający żadnych trosk ani radości ja siedzącego tuż pod skórą... patrzącego przerażonymi oczyma na to co dla mnie obecnego zwykło być kolokwialnym... unoszącego się świętym gniewem w chwilach nostalgii i zadumania... krzyczącego bełkotem... raniącego delikatny zmysł słuchu... by wreszcie tracąc cierpliwość próbować go daremnie uciszyć... zdając sobie sprawę w przerażeniu... że to mój czas dobiega końca... i gdy się oczy otworzą... to mój wzrok będzie szarością niepojętą przez w lustro patrzącego... to moje słowa i krzyki będą wrzącą masą jątrzyć się tuż pod cienką warstwą skóry... kompletnie niezauważalnie... dla patrzącego jaskrawym wzrokiem w siebie - mnie - nas... nikogo...
